Gisteren werd ik overmand door droefheid,
ik begreep er helemaal niks van.
Was het omdat ik de fysieke pijn van mijn vader had gezien?
Was het omdat ik mij niet begrepen voelde in een gesprek?
Was het omdat ik de kwaliteit van mijn werk niet goed genoeg vond?
Of waren het misschien gewoon de blues van het moment?
’s Avonds ging ik wandelen in het bos,
en door mijn aandacht te richten op elke stap die ik nam,
kon ik contact maken met de energie van mijn droefheid.
Ik voelde me moe en eenzaam,
de tranen rolden over mijn wangen.
Maar plots werd mijn aandacht ingenomen door de natuur,
in een hoge boom zat een vogel te tsjilpen,
achter mij schoot een reekalfje over de weg.
Ik voelde me ineens weer lichter worden.
Waren mijn tranen nu tranen van verdriet of tranen van vreugde?
Dankjewel droefheid,
om mij te laten wegzinken in zachtheid en gevoeligheid,
om mij mijn breekbaarheid en kwetsbaarheid te laten voelen,
ook jou energie mag er zijn.
Dankjewel natuur,
om mij te laten zien hoe alles met mekaar verbonden is,
droefheid en vreugde,
verdriet en het vermogen om lief te hebben.
Photo by Jax on Unsplash
Opmerkingen