Soms voel ik me alleen,
het lijkt alsof niemand me begrijpt,
ik voel me gevangen in mijn eigen kleine ‘ik’.
Dan kan het helpen om mijn verhaaltjes los te laten,
door aandachtig rondom mij te kijken,
en te verbinden met de dingen om me heen.
De zachte adem van een paard tegen mijn wangen,
de warme zonnestralen op mijn snoet,
de strakke wind die mijn aangezicht streelt,
het luisterend oor van een goeie vriend,
een vriendelijke attentie bij een moeilijk afscheid,
een leuke uitnodiging voor een onverwacht etentje.
Die momentjes van verbinding laten mijn hartje stralen.
Als we verbinden met de dingen om ons heen,
voelen we dat we altijd met het leven verbonden zijn,
en dat ons kleine ‘ik’ dus nooit echt alleen kan zijn.
Als we verbinden met de dingen om ons heen,
voelen we dat we onderdeel zijn van iets veel groter,
iets waar ons kleine ‘ik’ met zijn verstand niet bij kan.
Als we verbinden met de dingen om ons heen,
voelen we ontzag voor de universele intelligentie,
de liefde die alles doordringt, ook ons kleine ‘ik’.
Comments